Bir Nuri Bilge Ceylan klasiği, Kuru Otlar Üstüne. İnsanın varoluşsal kimliksizliğinde yatan umutsuzluğun işlenişiydi yine. Dünya aynıydı; soğuk, sonsuz bir karlar üstünde siyah ve sarının nokta ve çizgileri… Koca şehir…
Öğlen saatleri, gerçek en tepedeyken yakıyor düşleri, Şeytanî bir berraklık filizleniyor hızla, alabildiğine, Yabanî sarmaşıklarla çevrili dört bir yan, öylece ortada kalmış, Bekliyorum o vahşiliğin hükmünü, şehrin sevincini, kurtuluşunu aşkın.…
Acı çekmeyenler ve kaçanlar iyi uyuyordu. Acı çekenler ise hep uykusuz ve yaşıyorlardı: korkularını, savaşlarını, duygularını… Uyku, yarı bir ölümdü; canı tatlı olanlar ve korkak olanlar, gerçek ölüm yerine uyumayı…
– Sevgilim, o erkekle de görüşmeni istemiyorum. Niyeti hiç iyi değil. Seni kullanıyor. O tür erkekleri bilirim. + Hayır sevgilim, artık bu zamanda kadınlar daha kötücül ve zarar verici. Ben…
Hiç, eksilenleri izlediniz mi? Eksilen yanlarınızı, eksilenleri izlemek… Gözlerin eksilenlerle hareket eder; uzaklara, daha uzağa tırmandığını izlemek… En çok eksik olan yanlarımızı severiz. Çünkü insan, gördüğünü seviyor ve… Ancak eksik…
Çok aciz, çaresiz bir mevzudan bahis açmak istiyorum Melodi. İçim dolu; taşmasa kelimeler, sözcüklerim can yakacak sanırım. Öyle bilenmiş hayal kırıklıklarım var ki dokunsan parçalanırsın. Kaç saat, kaç gün konuşsam…
Yönetmen: Isabel Coixet Yıldızlar: Emily Mortimer, Bill Nighy, Patricia Clarkson Ödüller: Goya Ödülleri – En İyi Film, En İyi Yönetmen, En İyi Uyarlama Senaryo; Sinema Yazarları Çevresi Ödülleri İspanya –…
