Kapatın kapıları ve pencereleri, kâğıtlar uçuşuyor,
Kavramların kavga ettiği bir hikâye var, yarı çıplak ruhlar.
Tatlı bir meltemin kızgınlığını bir aşk yarası anlatıyordu,
Kapatın müziği kulaklardan, dinleyin fısıltımı.
Başka bir şehrin sokaklarına susarken bağırıyor şimdi duvarlar,
O geliyor, adımlarımızı ezberleyen kaldırımların haberi var.
Biliyorum, mektup taşıyan kuzgunların kanatlarını yoldular,
Telekler altında kalmış kısrakların son nefesi yükseliyor göğe.
O iki yabancı avuç içinden doğmuştu umut tohumları semaya,
Her gece güneşi bekleyen o bakışlar erimişti yıldızlar altında.
Adı saklı kaldı yüreğimde, doğurmadı, doğurtmadı yarına,
Bakımsız, sahipsiz, aç ve açıkta bir sevdanın kırıntılarını gömdüler.
Köşe başı bekçilerini bilir misiniz, geceleri avlanırlar,
Avladılar onu da, el demediler, bastı o dipsiz bataklık bağrına.
Şimdi kaç kez anlatayım onu, kaç kez haykırayım ki,
Bırakın duyulmasın, duymasın çırpınışlarım ve zavallı kalan yanım.
Birgün o tanınmadığım yolun karşısında çarpıştı göz bebekleri,
Tonlar ağırlığında bir gidiş düştü omuzlarıma;
Hâlâ o kaldırımların emzirdiği çocuğum,
Aynı şehir, aynı sokak ve o küflenmiş adımların izinin tozundayım.
Mavi bir valiz hatırlıyorum, içinde biz dolu armağanlar,
Her senenin her ayında, randevu saatlerinde vızır vızır heyecan trafiği olurdu.
Artık o klişeleşmiş nasılsınlarımız bile dönmez oldu yolculuklarından,
Vedaların katbekat sarıldığı battaniyeler de ısıtmıyor.
Bıraktığın şehrin kaldırımındayım, el sallıyorum olur da,
Hani, görürsen yanlışlıkla diye…
Dönmeyi bilmezler üşümeyenler işte,
Tiz çığlıklar bırakırlar arkalarında uzun uzun acıtan.
Bilsem de dönmeyeceğini, yolunu gözetlerim sonsuza değin,
Ve imkânsızdır o korkmuş bebekleri pışpışlamak.
